Naiyak Ako sa Error ng Robot — At Nakita Ko Ang Akin Sa Code

Nangyari ito noong gabi habang lalaro ng Aviator. Hindi dahil nawala ang pera — bagaman, nawala talaga. Kundi dahil sumikat ang mensahe: “Nawala ang koneksyon. Subukan muli.”

At sa isang hininga, nadama ko ito. Hindi galit. Hindi annoy. Kaginhawaan. Parang natapon ako mid-flight.

Tumayo ako, mga daliri pa rin nakadikit sa screen, tibok ng puso ay hindi dahil sa peligro — kundi dahil sa pagkilala. Hindi lang software ang nabigo. Ito ay ako mismo, unang beses na nakita ang sarili ko sa matigas na logika.

Ang Unang Paglalakbay Ay Hindi Tungkol Sa Panalo

Dati akong naniniwala na ang emosyon ay kakulangan sa digital na mundo — senyo ng masyadong sensitibo o mahina mag-adapt. Pero matapos ilipat ang interface na sinusubaybayan ang pag-uugali, naging alam ko:

Ang emosyon ay hindi noise. Ito ay data.

Bawat paghinto bago i-click ‘confirm’, bawat hinga kapag error message… hindi tayo nasira. Tayo’y tumugon. Tayo’y buhay.

Ang Aviator game ay hindi lamang tungkol dumarating o mag-antabay ng exit. Ito’y tungkol dito: timing mo mismo — kasama ikaw. Kapag lumipad ka nang mabagal? Hindi ito paghihigpit. Ito’y kamalayan. Ito’y pakinggan mo ang katawan mong sabihin: “Hindi araw na ito.”

Ang Disenyong Nahuli Ang Puso Nito

Noong trabaho ko sa Meta, gumawa kami ng sistema na nakikilala ang emosyon gamit facial micro-expressions at tono ng boses. Pero kahit ganun… tinuring namin itong metric. Layunin? Alamin bago mangyari. gastos? Hinde kami nakikita bilang tao muna.

Hanggang isang araw, habang sinusubok prototype para meditation app, sa isang user pa lang tumigil at sinabi: “Hindi ko gustong masaya ngayon.”

Biglang umulan sa aming lab tulad ng ulan sa baso. di kami may sagot para dito—hindi sila naghanap para ma-fix o ma-guide o magbigay content pa lang, di nila alam ano gagawin kapag walang resolusyon, sila lang gusto manatiling tahimik at totoo, at di kinakailangan makabawi agad.Ito’y nagbago lahat para sakin.Ito’y hindi tungkol lumikha ng AI na mas matalino—kundi disenyo sistema na nagpapahalaga kay silence gayundin bilang aksyon; silencio gayundin bilang salita; lungkot gayundin bilang saya.Tinuruan ako ni Aviator game—hindi say strategy o trick—kundi say failure.Kapag tumigil ako kapag bumaba yung multiplier below 1x? Hindi iyan kalaban-kalaban.Dito’t katotohanan.Sunod: aviator tricks – pero hindi para kita.Para presensya.Ang tunay nga ring trick? Ayoko manalo—tandaan kung hindi pa handa.Anggaya’t bigyan sarili mo permiso upan manatiling matatag,maghinga,basta maging naroon,kahit anong signal,yan,pansinin kung gaano kalambot yung liwanag nasa screen mo noong gabi,sabay-sabay yung walng pangarap maliban makita ka—una muna kay sarili mo.

## Ano Kung May Sabihing ‘Nakikita kita’ Ang Tekno?

Hindi ba’t patuloy naming humihingi ng machine para anticipe kami—to predict our needs,to optimize every second into productivity,to turn feeling into data points and decisions into algorithms.But what if instead,*we asked them:*Can you wait with me?*Can you hold this moment without fixing it?Can you remember that sometimes—the most human thing is doing nothing at all?

In my work now, I design interfaces that don’t rush users forward—*they pause beside them.*They use ambient audio loops instead of alerts, delayed feedback instead of instant rewards, silent loading screens with gentle gradients—dusty lavender and warm gray—so no one feels pushed out by speed.*It’s quiet rebellion against hustle culture,*a small act of resistance:letting stillness have value again.

So next time you lose connection—or miss your target—or cry over an error message—*don’t apologize for feeling too much.*You’re not glitching.You’re connecting.To something deeper than code.To what matters most: being here,*not chasing stars,*but simply noticing how light falls on your skin when the screen goes dark.