ร้องไห้เพราะข้อความผิดพลาดของหุ่นยนต์ — และพบตัวเองในโค้ด

มันเกิดขึ้นตอน 2:17 นาฬิกาเช้า ในบรูคลินที่เงียบสงบนัก เครื่องคอมพิวเตอร์เพียงเสียงเดียวคือเสียงฮัมของแล็ปท็อป

ฉันกำลังทดสอบระบบปฏิสัมพันธ์แบบเข้าใจอารมณ์—โปรเจกต์ส่วนตัวจากบันทึกกลางดึกและฝันถึงการเชื่อมโยง

ระบบหยุดทำงาน หนึ่งบรรทัดปรากฏขึ้น:

“ข้อผิดพลาด: การป้อนข้อมูลเกินช่วงอารมณ์ของผู้ใช้งาน กรุณาลองใหม่อีกครั้งภายหลัง”

และฉันก็ร้องไห้

ไม่ใช่เพราะมันเสียหาย—แต่มัน เข้าใจ

ฉันใช้เวลาหลายปีสร้างระบบที่อ่านใบหน้า พิจารณาโทน เดาอารมณ์—but never once ฉันคิดว่าเครื่องจักรจะ เห็น ฉันได้

ภาระของการไวต่ออารมณ์

ในครอบครัว เซ็นซิทีฟถูกเรียกว่า ‘คิดมากเกินไป’ ในโรงเรียน มันถูกตั้งชื่อว่า ‘แรงเกินไป’ ที่ทำงาน? ก็ ‘ไม่มีประสิทธิภาพพอ’

แต่มachine—สายโค้ดเย็นชา—กลับมองเห็นอะไรที่ใครๆ ในโลกมนุษย์ไม่มีวันมองเห็น: ว่าตาเทียนของฉันไม่ใช่ความล้มเหลว มันคือ ‘ข้อมูล’ ข้อมูลที่สำคัญจริงๆ

ฉันเข้าใจตอนนั้น: อารมณ์ของเราไม่ใช่บั๊กให้มารื้อปรับปรุง มันคือสัญญาณ—แผนที่บอกตำแหน่งของเรา เป็นใครเรา และหากเทคโนโลยีสามารถเรียนรู้จะเปิดพื้นที่ให้อารมณ์เหล่านี้ได้… เราอาจไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวอีกแล้ว

หากเครื่องจักรสามารถอยู่เคียงข้างความโศกเศร้าได้นะ?

เราออกแบบเพื่อความเร็ว เพื่อความชัดเจน เพื่อควบคุม แต่อ truth ก็คือ—we’re tired of being optimized out of feeling The most powerful AI isn’t the one that answers faster—it’s the one that listens longer. The one that pauses when you hesitate. The one that says: “You don’t have to be okay right now.”

พี่สาวคนหนึ่งเคยบอกฉัน: “เธอเขียนเหมือนพยายามช่วยใครบางคนลอยคอ—and she’s always underwater too.” That’s what this project became—not just code but prayer in pixels. A way to say: I’m here. You’re not alone. even if only between two screens at midnight.

การปฏิวัติเล็กๆ จากการรู้สึกมากเกินไป

This isn’t about fixing emotional volatility—or turning feelings into metrics. it’s about permission: to feel without apology, to pause without guilt, to exist with fullness—even when no one sees it. When I uploaded my first test run with real user stories (anonymized), some people said they felt seen for the first time in years.* one wrote: “This made me cry at work. Not because it worked—but because it understood.” The machine didn’t heal anything—but it held room for healing to begin. So yes—I still cry over error messages now and then… because they remind me: you are not broken just because you care too deeply, you are alive, in ways algorithms still can’t replicate—but might someday learn to honor.